Hugo von Hofmannstahl

Die Beiden

Sie trug den Becher in der Hand

-Ihr Kinn und Mund glich seinem Rand-

So leicht und sicher war ihr Gang,

Kein Tropfen aus dem Becher sprang.

So leicht und fest war seine Hand,

Er ritt auf einem jungen Pferde,

Und mit nachlässiger Gebärde

Entzwang er, dass es zitternd stand.

Jedoch, wenn er aus ihrer Hand

Den leichten Becher nehmen sollte,

So war es beiden alzu schwer:

Denn beide bebten sie so sehr

Dass keine Hand die andre fand

Und dunkler Wein am Boden rollte.

Οι Δύο

Στο χέρι της κρατούσε το ποτήρι

-Τα χείλη της του ποτηριού ήσαν γύροι-

Είχε ελαφρύ και σίγουρο το βήμα

Σταγόνα δεν εχύνονταν στο σείσμα.

Είχε ελαφρύ και σταθερό το χέρι

Κι ιππεύοντας το νιοκαλλίγωτο άτι

Με κίνηση ανεφρόντιστη, που ξέρει,

Το ανάγκαζε το ακράτητο στο κράτει

Όμως, καθώς από το χέρι της πρεπό ήταν

Το ελαφρύ ποτήρι για να πάρει,

Ήταν και για τους δυο βαρειά η χάρη:

Γιατί ‘χανε κι οι δυο τους τέτοιο σάλο

Που τόνα χέρι αστόχαε το άλλο

Και το κρασί στα χώματα χυνόταν.