Όνειρα

Από το 1969 ο Λιαντίνης συνηθίζει να καταγράφει όνειρα του ύπνου του σε ειδικό μπλοκ. Τα όνειρα έχουν ιδιάζουσα θέση στην Ποίηση και τη Λογοτεχνία γενικότερα, ιδιαίτερα στους ρομαντικούς ποιητές. Ως δείγμα καταχωρούνται τα δύο τελευταία όνειρα στο μπλοκ.

2. XII, ’96 Κηφισιά – Δευτέρα μεσημέρι. Όνειρο απολλώνειο όχι τόσο στην όραση όσο στη νόηση.

Γερμανία: Πήγαινα κάπου σαν σε προσκύνημα. Αλλά το... προσκύνημα. Σαν στον Όλυμπο, σαν στο ρωμαϊκό Forum. Χιόνι. Μεγάλος δρόμος. Φτάνω στο τέρμα. Περίμεναν άνθρωποι.

- Να ο ναός ή το κάστρο ψηλά μου λένε. Αλλά μην επιχειρείς ν’ ανεβείς. Δεν θα μπορέσεις. Μείνε εδώ. – Δε με κρατά τίποτα τους λέω. Κι αρχίζω ν’ ανεβαίνω σαν μια άγρια πίστα χιονιού, όπου στην κορυφή ήταν το χτίσμα. Κάρφωνα τα τακούνια κι ανέβαινα σταθερά. Ένας δίπλα μου. Κάποτε κάποτε έβαζε το χέρι μου στον ώμο μου ( του) σα να θέλει να πάρει δύναμη.

Ανέβηκα γρήγορα, και χωρίς να λαχανιάσω. Εδώ ο τόπος μου λέει.

20/1/΄97 Κηφισιά

Όνειρο. Σε αίθουσα διδασκαλίας. Ήμουνα, λέει, μαθητής κι άλλοι τρεις – τέσσεροι μαζί. Και απέναντι οι δάσκαλοι. Δύο – τρεις δάσκαλοι. Ανάμεσά τους ο Φρειδερίκος Νίτσε. Ανέλυα τη φράση Edel sei der Mensch! Ανάφερνα το edel στο ελληνικό εσθλός και επισήμαινα την ετυμολογία το εσθλός στη ρίζα εσ- από το ειμί. Όπως έχει υποστηρίξει ο Νίτσε.

Με κοίταζε ο Νίτσε γιομάτος περηφάνεια.