(Το Γράμμα που ακολουθεί το εποίησε πρόσφατα ο Πέτρος Βλαχάκος, Δρ. Φιλολογίας, συγγραφέας, πρώτος εξάδελφος του Δημήτρη Λιαντίνη)

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ

Σκληρός ο Ταΰγετος, σκληρή κι η Ακρόπολη….

Σ’ αγκάλιασαν, μα δεν ανέχτηκαν το Λόγο

να λιώνει την πέτρα και το μολύβι,

ν’ ανθοβολά στρατιές τις αράδες

στα φωτερά της νιότης περβόλια

και να σμιλεύει το γερασμένο κορμί τους.

Σκληρός ο Ταΰγετος, σκληρή κι η Ακρόπολη….

Σ’ αγκάλιασαν, μα δεν ανέχτηκαν τη μυρωδιά

του νιόσπαρτου πνεύματος στους κάμπους,

τ’ αγάλματα ανάμεσα στις ελιές,

τις σημειώσεις στο περιθώριο του ουρανού

με το λυχνάρι πάντα αναμμένο της γιαγιάς Ελλάδας

Μας φωνάζεις συνέχεια: « Γυρίστε σελίδα…..

Εδώ το φως της Εφέσου χωρίς ναρκοπέδια,

ανάλαφρη η ανάσα της βάρκας στ’ ακρογιάλι,

η θάλασσα που δεν μας άφησε ποτέ μόνους!».

Και όμως! Πολλοί απ’ τις στρατιές των τρομερών μας έχουν ακούσει…

Σύντομα θα συναντηθούμε στα χωριά μας

με τους κρεμαστούς κήπους,

τις μελάτες ασκαδοσυκιές,

τους μπολιασμένους στη μνήμη μας πύργους.

Θα ξαναδούμε ολόφωτη την άβυσσο του προσώπου τους,

τινάζοντας τα γιοφύρια της Κατοχής

με το γέλιο του λατρεμένου κυκλάμινου,

το άφτιαγο πιοτί του ξωμάχου,

τις λαξεμένες μορφές της γαλήνης

Νυν υπέρ πάντων ο Τόπος που κλείσαμε μέσα μας.

Η Πατρίδα μας στον τοίχο με τις πληγές της.

Η Ελλάδα που μας στεφανώνει με το άπορο πέλαγος.

ΠΕΤΡΟΣ Κ. ΒΛΑΧΑΚΟΣ